Rosjanie są zakochani w herbacie od lat. Badanie „Konsumpcja herbaty i kawy w rosyjskiej populacji” przeprowadzone w 2005 roku wykazało, że aż 85% populacji rosyjskiej pije herbatę codziennie.

Tradycyjna rosyjska herbata to herbata czarna. Wraz z otwarciem kultury rosyjskiej na zachód herbata zielona zyskuje popularność. Herbatę parzono w Rosji dwuetapowo: najpierw przygotowano tzw. esencję (po rosyjsku „zawarka”) w małym czajniczku, którą następnie rozcieńczano wodą.  Każdy członek rodziny nalewał sobie do filiżanki odrobinę esencji, a następnie dolewał tyle wody, aby uzyskać taką koncentrację herbaty, jaką lubił. Następnie dodawano dodatki do herbaty: cukier, cytrynę, miód albo dżem. Czego nie dodawano? Mleka ani śmietany, ponieważ w Rosji uważa się, że dodatki te zmieniają smak herbaty. Do dziś na Zachodzie Europy herbata bez mleka nazywa się herbatą rosyjską i pod tą nazwą można zleźć ją w kartach wielu restauracji w Holandii, Francji i Wielkiej Brytanii.

Z historią herbaty wiąże się także urządzenie – samowar. Piękne ozdobne samowary posiadała każda szanująca się rosyjska rodzina. Samowar zbudowany jest z dużego ozdobnego naczynia, wewnątrz którego znajduje się woda, która jest podgrzewana. W środku samowaru znajduje się metalowa tuba, w której rozpala się płomień. Tradycyjnie używa się węgla drzewnego do palenia w samowarze, a także dodaje się np. szyszki sosnowe dla uzyskania lepszego zapachu wywaru z herbaty. Na górze samowara umieszcza się czajniczek z esencją, który jest podgrzewany gorącą parą. Chcąc zaparzyć sobie herbatę, bierzemy czajniczek z górnej części, nalewamy sobie esencji, a następnie dopełniamy filiżankę wrzątkiem z dolnej części samowara.

Piękne samowary są pamiątką historii Rosji. Samowary pojawiają się w przysłowiach i literaturze rosyjskiej u klasyków: Puszkina, Gogola, Gorkiego. Samowar kojarzy się w Rosji z gościnnością. Bardzo znane muzeum samowarów znajduje się w Tule, mieście rosyjskim położonym 200km na południe od Moskwy.  W muzeum tym możemy prześledzić historię herbaty w Rosji od najdawniejszych czasów, czyli od roku 1638, kiedy to władca Mongolii podarował carowi Michałowi I cztery pudy (około 65-70kg) herbaty. Dar został przyjęty, a picie herbaty rozpowszechniło się bardzo szybko.